در ربیع‌الاول سال ٨ هجری، پیامبر (ص) گروه تبلیغی ١۶ نفره‌ای به ذات‌اطلاح از اراضی شام فرستاد. مردم آن منطقه نه‌تنها دعوت ایشان را به اسلام نپذیرفتند، بلکه به گروه اعزامی حمله کردند و آنها را از دم تیغ گذراندند. خبر این واقعه را یک زخمی که در میان کشته‌ها افتاده بود و شبانه توانست از آنجا خارج شود، به پیامبر (ص) رساند.
هم‌زمان با این واقعه، پیامبر (ص) پیکی به سوی حاکم بصری فرستاد. غسانیان در موته، وقتی به هویّت پیک پیامبر (ص) پی بردند، او را گردن زدند.
پیامبر (ص) در جمادی‌الاولی همان سال، لشکری سه هزار نفری به فرماندهی «جعفر بن ابی‌طالب» و «زید بن حارثه» و «عبدالله بن رواحه» به موته فرستاد. آنها در آنجا، با ارتشی متشکل از نظامیان رومی و قبایل هم‌پیمان آنان مواجه شدند.
بعد از صلح حدیبیه، یهود جناح عظیمش را از دست داد و مجبور شد آخرین تیغ خود را از نیام درآورد. این برای بار دوم در طول تاریخ بود که یهود برای رویارویی با یک پیامبر، به سراغ ابرقدرت زمان خود، روم می‌رفت. بار اول، در عصر عیسی (ع) پیلاتوس رومی را بر ضد آن حضرت وارد عمل کردند. این‌بار نیز هنگامی‌که از مشرکان مایوس شدند، از روم کمک خواستند.
رومیان، سپاه خویش را در موته که حدود ١٠٠٠کیلومتر از مدینه فاصله داشت، مستقر کردند. یهود، پس از شکست‌های پیاپی در جلوگیری از گسترش اسلام و قلمرو آن و خروج جبهه‌ی شرک از مثلث یهود، نفاق و شرک، برای نابودی پیامبر (ص) و اسلام که هر لحظه بر رشد آن افزوده می‌شد، عرصه‌ی کارزار را تغییر داد.
با وجود حضور ١٠٠هزار نفری رومیان در آن منطقه، جنگی جدّی در موته رخ نداد. علاوه بر آن، تعداد کشته‌های اندک مسلمین در این نبرد (فقط ٣ فرمانده تعیین‌شدهٔ پیامبر (ص) و ۵ مسلمان دیگر) و همچنین تفویض فرماندهی از سوی مسلمین به خالد بن ولید، بعد از شهادت ٣ فرمانده منتخب پیامبر (ص) بسیار مشکوک است.
با دقت در این نکات و وقایع پدیدآورندهٔ نبرد موته این احتمال تقویت میشود که جبههٔ روم از این لشکرکشی، هدف خاصی جز محک زدن دولت نوبنیاد جنوبی نداشته است، ولی یهود با بهره‌بردن از همین حرکت روم و با هماهنگی منافقان و جبهه شرک، در پی دور ساختن پیامبر (ص) و سپاهیانش از مدینه بود تا در نبود پیامبر (ص) منافقان مدینه، کودتا کنند و با حمله‌ی هم‌زمان مشرکان به مدینه، پایتخت حکومت اسلامی سقوط کند.
هوشیاری حاکم بزرگ اسلام و اتصال وی به منبع وحی، نقشه مثلث شوم را خنثی کرد و پیامبر (ص) سپاه را بدون حضور خود به آن نقطه فرستاد.
درباره این سایت